De dood komt soms als een dief in de nacht. Dat gold zeker voor Theo, onze trotse en tegelijk bescheiden voorzitter. Theo maakte zoals geregeld een fietstocht met zijn vrouw; nietsvermoedend van het plotselinge einde. Ineens was Theo niet meer. Het is niet te bevatten, de klap komt hard aan, zeker ook in ons orkest, waar hij als voorzitter een spilfunctie vervulde.

Sinds de corona was Theo niet fysiek meer aanwezig bij de (halve) strijkersrepetities, omdat hij - behorend tot de risicogroep - voorzichtig wilde zijn, zich spaarde voor de tijd na corona. Hij vond dat moeilijk, want samenspelen was erg belangrijk voor hem. Ondertussen bleef hij wel actief meedenken hoe de leden die wél naar orkest gingen, daarbij zo goed mogelijk ondersteund konden worden. We missen hem erg, maar we gaan door!